De stem van hun lichaam

Wendy Bron (23) uit Hoogezand

Met een moeder die nog niet op de leeftijd is dat ze wordt opgeroepen voor het jaarlijkse bevolkingsonderzoek bleek ik op 21 jarige leeftijd al borstkanker te hebben. Mijn wereld stortte in. Meteen was duidelijk dat mijn borst eraf moest. Omdat ik zo jong ben kreeg ik vijf preventieve chemokuren en zeventien maal een Herceptinkuur. Ook de lymfeklieren, hoewel ze schoon waren, moesten verwijderd.

Het nieuws over de tumor wilde er eerst niet in bij mij. Ik dacht dat het ziekenhuis een foutje had gemaakt. Omdat ik op de aanvankelijk geplande datum van de operatie met mijn vriend Jeroen naar een concert van de Golden Earring zou gaan, is de ingreep een week uitgesteld.
Toen ik wakker werd na de operatie wilde ik eerst niet kijken naar de wond. Toch deed ik vrij snel de dekens omhoog. Maar door de pleisters kon ik het niet zien. Twee dagen later mocht ik mezelf wassen. Toen schrok ik enorm. De zuster zorgde ervoor dat mijn vriend bij me mocht slapen in het ziekenhuis. Dat was heel aardig. Later heb ik thuis samen met Jeroen de wond bekeken. Hij vond het heel erg meevallen. De arts had huid laten zitten omdat ik had aangegeven dat ik een reconstructie wilde.

De haaruitval als gevolg van de chemokuren vond ik verschrikkelijk. De laatste Herceptinkuur was in juni. Ik ben vaak nog steeds te moe om uit te gaan. Af en toe ben ik wel boos geweest om wat me is overkomen. Je wilt graag dezelfde leuke dingen doen als je leeftijdsgenoten.

In het ziekenhuis leerde ik voor mezelf op te komen. In het begin wachtte ik een spannende uitslag af. Nu durf ik ernaar te vragen. Dat is een ervaring die mij ook buiten het ziekenhuis van pas komt. Ik heb ook geleerd beter naar mijn lichaam te luisteren.

Door mijn ziekte kreeg ik er goede vrienden bij van wie ik het niet had verwacht. Ze zijn er altijd voor me. Maar ik heb er ook vriendinnen door verloren. Die mijden het contact omdat ze niet weten hoe ze met de situatie om moeten gaan.